বিদায়ৰ মুহূৰ্তত এটা হাতী: জীৱশ্ৰেষ্ঠৰ পৰা সহায়ৰ বাবে শেষ আহ্বান
অসমৰ ভূমিত এবাৰ এটা হৃদয়বিদাৰ দৃশ্যই সকলোৱে চকুলো বহুৱালে। এটা পুৰণি হাতী, সময়ৰ চলাফেৰাত হয়তো নিজৰ শক্তি আৰু উদ্যম হেৰুৱাই থকাৰ সময়ত, বিদায়ৰ আগতে মানুহৰ পৰা বিচাৰিছিল সহায়ৰ এক হাত। এই দৃশ্য যেন প্ৰকৃতি আৰু জীৱশ্ৰেষ্ঠৰ মাজত থকা আন্তঃসম্পৰ্কৰ গভীৰ গল্প এটি ক’বলৈ ওলাইছিল।
ঘটনাৰ বিৱৰণ:
অসমৰ এগৰাকী পুৰণি হাতী, যিজনে এই মাটিত দীৰ্ঘদিন নিজৰ জীৱন অতিবাহিত কৰিছে, বৰ্তমান জীৱনৰ শেষ পৰ্য্যায়ত উপনীত হৈছে। তেওঁৰ অৱস্থা আছিল অসুস্থ আৰু দেহত দেখা গৈছিল অপুষ্টিৰ চিন। শেষ মুহূৰ্তত হাতীজন দেখা যায় যেন মানুহৰ ওচৰলৈ আহি সহায় বিচাৰিছে। মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ মাজৰ অদৃশ্য বন্ধনৰ এয়া এক মৰ্মস্পৰ্শী উদাহৰণ।
সহায়ৰ বাবে আহ্বান:
স্থানীয় লোকসকলে জনাইছে যে হাতীজনৰ অৱস্থা অলপ দিনৰ পৰা অৱনতি হৈ আছিল। হয়তো খাদ্যৰ অভাৱ, নয়তো বয়সৰ প্ৰভাৱত তেওঁ এতিয়া প্ৰকৃতিৰ নিৰ্মম পৰিণতিস্বৰূপ যন্ত্ৰণা ভোগ কৰি আছিল। নিজৰ প্ৰাণ ৰক্ষাৰ শেষ প্ৰয়াসত, হাতীজনে মানুহৰ ওচৰত উপস্থাপন কৰিছিল নিজকে, যেন তেওঁক সহায়ৰ হাত আগবঢ়াব পাৰে।
প্ৰকৃতিৰ আহ্বান:
এয়া মাথোঁ এখন স্থূল ঘটনাই নহয়, ই প্ৰকৃতিৰ পৰা মানুহলৈ এটা আহ্বানও। প্ৰকৃতিৰ অংশ হিচাপে, হাতী তথা বন্যপ্ৰাণীসকলৰ সুৰক্ষা আৰু সংৰক্ষণৰ দায়িত্ব আমাৰ সকলোৰে। কিন্তু উন্নয়ন আৰু আধুনিকতাৰ পিছত আমি প্ৰায়েই পাহৰি যাওঁ যে এই প্ৰকৃতিৰ প্ৰতিটো জীৱই আমাৰ জীৱনত এক গভীৰ প্ৰভাৱ পেলায়।
আবেগৰ পৰিণতি:
স্থানীয় লোকসকলৰ সহায়ৰ চেষ্টা সত্বেও, হাতীজনক ৰক্ষা কৰিব পৰা নগ’ল। হাতীজনৰ বিদায়ৰ এই মূহুৰ্তই সকলোকে গভীৰতাৰে চিন্তা কৰিবলে বাধ্য কৰিছে। প্ৰকৃতিৰ সৈতে আমাৰ এই অন্তৰ্ভুক্তিৰ কিমান দায়িত্বপূৰ্ণভাৱে পালন কৰি আছো সেই সন্দৰ্ভত নতুনকৈ প্ৰশ্ন তুলি দিছে।
মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ মাজৰ এই আন্তঃসম্পৰ্কক যি দিন আমি ভাঙি পেলাম, সেই দিনেই প্ৰকৃতিৰ পৰিণতিত আমিও প্ৰভাৱিত হ’ম। হাতীজনৰ বিদায় যেন মানুহৰ বাবে এটা সাৰ্বজনীন শিক্ষা, যে উন্নয়নৰ নামত প্ৰকৃতিৰ ক্ষতি কৰাটো মানুহৰ বাবে আখৰেৰে লিখা পৰিণতি হব পাৰে। প্ৰকৃতিৰ প্ৰতি দায়িত্বপালনৰ এয়া সময়ত আমাৰ আন্তৰিকতাৰ পুনৰ মূল্যায়ন কৰাটো অত্যন্ত গুৰুত্বপূর্ণ।
