গুজৰাটৰ এটা পৰিয়াল ‘সৌভাগ্যৱান’ মৰমৰ বাহনখনক সমাধিস্থ কৰি অনন্য বিদায় ।
এক মৰ্মস্পৰ্শী অথচ অগতানুগতিক অনুষ্ঠানত গুজৰাটৰ পৰা অহা এটা পৰিয়ালে তেওঁলোকৰ মৰমৰ ১২ বছৰীয়া বাহনখনক বিদায় দিলে, যিখন গাড়ীক তেওঁলোকে কেৱল যাতায়তৰ মাধ্যম হিচাপেই নহয়, সৌভাগ্য আৰু লালন-পালন কৰা অভিজ্ঞতাৰ প্ৰতীক হিচাপেও গণ্য কৰিছিল। এই স্বকীয় “গাড়ী সমাধিস্থ” অনুষ্ঠানটোৱে যথেষ্ট মনোযোগ আকৰ্ষণ কৰিছিল, “বিদায়ী” অটোম’বাইলটোক সন্মান জনাবলৈ অহা আনুমানিক ১৫০০ জন উপস্থিত ব্যক্তিক আকৰ্ষণ কৰিছিল।
এটা আন্তৰিক বিদায়
এদশকৰো অধিক সময় পৰিয়ালটোক নিষ্ঠাৰে সেৱা আগবঢ়োৱা এই বাহনখনক মৰমেৰে সেউজীয়া কাপোৰেৰে মেৰিয়াই থোৱা আছিল, যিটো প্ৰথা প্ৰায়ে বিভিন্ন সংস্কৃতিৰ সন্মানীয় সামগ্ৰীৰ বাবে সংৰক্ষিত হৈ থাকে। পৰিয়ালটোৱে গাড়ীখনৰ সৈতে গভীৰ আৱেগিক সম্পৰ্ক গঢ়ি তুলিছিল, তেওঁলোকৰ ভাগ্য আৰু সমৃদ্ধিৰ বহুখিনি ইয়াৰ সৈতে জড়িত বুলি বিশ্বাস কৰিছিল। তেওঁলোকৰ বাবে গাড়ীখনে তেওঁলোকৰ পৰিয়ালৰ জীৱনৰ অগণন স্মৃতি, যাত্ৰা আৰু উল্লেখযোগ্য মাইলৰ খুঁটিক সামৰি লৈছিল।
বিদায়ৰ অনুষ্ঠান আগবাঢ়ি যোৱাৰ লগে লগে ১৫ ফুট দ গাঁত এটা খনন কৰা হ’ল আৰু গাড়ীখন লাহে লাহে ইয়াৰ “চূড়ান্ত বিশ্ৰাম স্থান”ত ৰখা হ’ল। এই প্ৰতীকী ইংগিতে পুৰণি বাহন এখনৰ কেৱল নিষ্কাশনক অতিক্ৰম কৰিছিল; ই তেওঁলোকৰ মতে তেওঁলোকৰ জীৱন সমৃদ্ধ কৰা অটোম’বাইলৰ প্ৰতি পৰিয়ালটোৰ প্ৰশংসাক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছিল।
এটা সম্প্ৰদায়ৰ সমাৱেশ
সমাধিস্থ কৰা অনুষ্ঠানটোৱে কেৱল পৰিয়ালটোৰ বাবেই নহয়, তেওঁলোকৰ বহল সমাজৰ বাবেও গাড়ীখনৰ তাৎপৰ্য্যক উজ্জ্বল কৰি তুলিছিল, কিয়নো প্ৰায় ১৫০০ ব্যক্তিয়ে অংশগ্ৰহণ কৰিছিল। বন্ধু-বান্ধৱী, ওচৰ-চুবুৰীয়া আৰু বহল পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে একত্ৰিত হৈ এই অনুষ্ঠানত অংশগ্ৰহণ কৰি পৰম্পৰাগত বিদায়ৰ কথা মনত পেলোৱা পৰিৱেশৰ সৃষ্টি কৰিছিল। উপস্থিতসকলে বাহনখনৰ সৈতে জড়িত স্মৃতিসমূহ ভাগ-বতৰা কৰাৰ লগে লগে সমাৱেশত এক শ্ৰদ্ধাবোধে বিয়পি পৰিছিল।
স্থানীয় সংবাদ মাধ্যম আৰু সামাজিক মঞ্চৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰা এই অনুষ্ঠানত বহুতে প্ৰশংসা আৰু বিস্ময়ৰ মিশ্ৰণ প্ৰকাশ কৰে। গাড়ী পুতি থোৱাৰ কাৰ্য্যটো অগতানুগতিক যেন লাগিব পাৰে যদিও ই ব্যক্তিসকলে আৱেগিক তাৎপৰ্য্য বহন কৰা বস্তুৰ সৈতে গঢ়ি তুলিব পৰা গভীৰ আৱেগিক সম্পৰ্কসমূহৰ ওপৰত আলোকপাত কৰে। এই পৰিয়ালটোৰ বাবে গাড়ীখন কেৱল যাতায়তৰ মাধ্যমতকৈও অধিক আছিল; ই তেওঁলোকৰ ব্যক্তিগত আখ্যানৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংশ আছিল।
প্ৰতীকবাদৰ গুৰুত্ব
যদিও আখ্যানটো অগতানুগতিক যেন লাগিব পাৰে, তথাপিও ইয়াত ব্যক্তিসকলে নিজৰ ব্যক্তিগত সংযোগক সন্মান জনাই কিমানখিনি যাবলৈ ইচ্ছুক সেই কথা উজ্জ্বল কৰি তুলিছে। যিবোৰ সমাজত আচাৰ-অনুষ্ঠান আৰু প্ৰতীকক গভীৰভাৱে মূল্য দিয়া হয়, সেইবোৰ সমাজত ব্যক্তিয়ে নিজৰ জীৱনত উল্লেখযোগ্য ভূমিকা গ্ৰহণ কৰা বস্তুৰ পৰা বিদায় লোৱাটো অস্বাভাৱিক নহয়। এই আখ্যানে বস্তুবোৰে কেনেকৈ নিজৰ ব্যৱহাৰিক উদ্দেশ্যৰ ওপৰলৈ উঠি পৰিয়াল, সমৃদ্ধি আৰু ভাগ কৰা স্মৃতিৰ বহুমূলীয়া প্ৰতীক হ’ব পাৰে তাৰ এক মাৰ্মান্তিক দৃষ্টান্ত হিচাপে কাম কৰে।
সম্পত্তিৰ সৈতে আমাৰ সম্পৰ্কৰ ওপৰত চিন্তা-চৰ্চা
যি যুগত ব্যক্তিয়ে সঘনাই নিজৰ সামগ্ৰী সলনি কৰে, সেই যুগত গুজৰাট পৰিয়ালে নিজৰ গাড়ীখন ইন্টাৰ কৰাৰ পছন্দই আমাৰ হাতত থকা বস্তুৰ শলাগ লোৱাৰ ফলত যি আনন্দ আৰু তাৎপৰ্য্যৰ সৃষ্টি হ’ব পাৰে, তাৰ এক কোমল সোঁৱৰণী হিচাপে কাম কৰে। ই কৃতজ্ঞতাৰ আন্তৰিক স্বীকৃতি হিচাপে থিয় দিছে, ইয়াৰ প্ৰতীক হৈছে যে কিছুমান স্মৃতি পেলাই দিব নোৱাৰাকৈয়ে মূল্যৱান, আৰু এই ক্ষেত্ৰত বিক্ৰী বা পুনঃব্যৱহাৰ কৰিব নোৱাৰাকৈয়ে অতি মূল্যৱান।
দৰ্শকে নিজৰ বিস্ময় আৰু আমোদ প্ৰকাশ কৰাৰ লগে লগে পৰিয়ালটোৰ অভিজ্ঞতাই বহুতৰে মাজত অনুৰণন ঘটাইছিল, যাৰ ফলত আৱেগিক মূল্য বহন কৰা বস্তুবোৰৰ প্ৰতি আমাৰ নিজৰ মোহৰ বিষয়ে আত্ম নিৰীক্ষণৰ সৃষ্টি হৈছিল।
