আজি দেশজুৰি পালন কৰা হৈছে পৱিত্ৰ ৰাখী পূৰ্ণিমা, যাক ৰাখী বন্ধন নামেও জনা যায়। ভাতৃ-ভগ্নীৰ সম্পৰ্কৰ গভীৰতা আৰু নিভাঁজ মৰমৰ প্ৰতীক হিচাপে প্ৰতিবছৰে শাওণ মাহৰ পূৰ্ণিমাৰ তিথিত এই উৎসৱ উদযাপন কৰা হয়। পুৰণি পৰম্পৰা অনুসৰি এই দিনটোত ভগ্নীয়ে ভাতৃৰ হাতত পৱিত্ৰ সুতোৰে গাঁথি থকা ৰাখী বাঁধি তেওঁৰ দীঘলীয়া আয়ু, সুখ-সমৃদ্ধি আৰু সুৰক্ষাৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰে। ভাতৃয়ে তাৰ উত্তৰ স্বৰূপে ভগ্নীৰ সুৰক্ষা, স্নেহ আৰু আদৰৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ে।
ৰাখী বন্ধনৰ মূল উৎস প্ৰাচীন ভাৰতীয় কাহিনীৰ লগত জড়িত। মহাভাৰতত কাহিনী আছে—দ্ৰৌপদীয়ে শ্ৰীকৃষ্ণৰ আঙুলিত ৰক্ত বাহিৰ হোৱাৰ সময়ত কাপোৰৰ টুকুৰা ছিঁড়ি ৰাখীৰ দৰে বান্ধি দিছিল। সেই দিনৰ পৰাই ভাতৃ-ভগ্নীৰ এই আত্মীয়তা আৰু স্নেহৰ বন্ধনৰ সূচনা বুলি ধৰা হয়। লগতে ইতিহাসত ৰানী কৰ্ণাৱতীৰ দ্বাৰা ৰাজা হুমায়ূনৰ হাতত পাঠোৱা ৰাখীৰ ঘটনাও বহুলভাবে পৰিচিত, যি বুজায় যে এই বন্ধনে কেৱল ৰক্তসম্পৰ্কৰ ভাতৃ-ভগ্নী নহয়, সুৰক্ষাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে গঢ়ি উঠা এক পৱিত্ৰ সামাজিক বন্ধন।
ভাৰতৰ বিভিন্ন ৰাজ্যত এই উৎসৱৰ নিজস্ব ৰীতি-নীতি আছে। উত্তৰ ভাৰতত পূজা-অৰ্চনাৰ পিছত ৰাখী বাঁধা হয়, পশ্চিমবঙ্গত ইয়াক “ঝুলন পূৰ্ণিমা”ৰ সৈতে উদযাপন কৰা হয়, আৰু দক্ষিণ ভাৰতত ইয়াক “অৱনি অৱিট্টম” নামৰ ভাৱে উদযাপন কৰা হয়। অসমৰো বহু ঠাইত আজিৰ দিনটোত ৰঙীন আৰু সজোৱা ৰাখী বজাৰত বিক্ৰী হৈ পৰে। বিদ্যালয়, সংঘ-সংগঠন, এনজিঅ’ আদি ঠাইত ভগ্নীসকলেই ভাতৃসকলক ৰাখী বাঁধি ভাতৃত্ব আৰু ঐক্যৰ বার্তা প্ৰচাৰ কৰে।
ৰাখী বন্ধন কেৱল এজন ভাতৃ আৰু এজন ভগ্নীৰ মাজৰ অনুষ্ঠান নহয়, ই সমাজত ভাতৃত্ব, স্নেহ, বিশ্বাস আৰু একতাৰ মূল্যবোধৰ প্ৰতীক। আজিৰ আধুনিক সমাজতো এই উৎসৱে মানুহৰ হৃদয়ত সমান উষ্ণতা আৰু মৰমৰ সঞ্চাৰ কৰে।